…ณ ที่นี่ มีนิยาย
ที่เลือนหายไปกับกาล
ใครจะรู้ว่าวันวาน
นิยายหวานเคยมีมา
…ณ ที่นี่ ยังมีรัก
แสนหวานนักยามรักหนา
ในเมื่อมีกาลเวลา
รักที่ว่า…คงถูกลืม
..แค่เศษดิน..
000000000000000000000000000000000000000000000000000
..ดึกดื่นค่อนคืนไม่ยอมหลับ กระสับกระส่ายเฝ้ารอเธอมาหา
เวลาล่วงลับไปไม่เห็นมา ฉันเป็นบ้าเฝ้ารออยู่คนเดียว
เธอไปใหนไม่รู้ไม่เห็นกล่าว ว่าเรื่องราวเป็นสุขอย่างไรหนอ
เธอไม่มา ตัวฉันก็จะรอ เฝ้าตัดพ้อกับสายฝน…ที่ฉ่ำนอง
..แค่เศษดิน..
00000000000000000000000000000000000000000000000000
..สิบกว่าปีผ่านพ้นที่ทนทุกข์ สิบกว่าปีความสุขไม่เคยเห็น
สิบกว่าปีที่ฉันนั้นลำเค็ญ สิบกว่าปีที่ฉันเป็นเช่นคนตาย
ก่อนจะจากโลกนี้ที่สุดเหงา ฉันอยากเล่าความเป็นมาเมื่อคราหลัง
ให้คนรักของฉันนั้นได้ฟัง ว่าฉันยังมีเธออยู่…คู่เคียงใจ
..แค่เศษดิน..
00000000000000000000000000000000000000000000000000
..กำแพงสูงใหญ่ขวางกั้น ห่ำหั่นจิตใจ ยิ่งโหยหา
ประเพณีเส้นแบ่งปิดบังตา ให้เราถวิลหาต่อกัน
จิตเอ๋ยจิตใจคนเรา ทำไมโศรกเศร้าเหงาหงอย
บางครั้งกับพลันล่องลอย เฝ้าคอยคิดถึง…อยู่ร่ำไป
..แค่เศษดิน..
00000000000000000000000000000000000000000000000000
..เดินทางแรมรอน มาไกล ทั้งกาย ทั้งใจ อ่อนล้า
มีสุข มีทุกข์บ้าง บางเวลา ตั้งหน้า ดั้นด้น ต่อไป
เส้นทางเส้นนี้ โดดเดี่ยว เดินทางคนเดียวหลายฝน
อยากมีเพื่อนร่วมด้วย สักคน ไม่ต้องทนทุกข์…คนเดียว
..แค่เศษดิน..
